2012. 1 godz. 47 min. 6,0 17 365. ocen. 5,7 12. ocen krytyków. Dziennikarz Ward James wraca po latach w rodzinne strony, aby zbadać sprawę Hillary'ego Van Wettera. Wraz z bratem i narzeczoną skazańca prowadzi śledztwo, które ma doprowadzić do uniewinnienia więźnia.

Nie ulega wątpliwości, że każdy miłośnik kina widział przynajmniej jeden film z Meryl Streep. I każdy kinoman ma swój ulubiony. W sobotę 19 sierpnia do polskich kin wszedł film "Boska Florence", w którym aktorka wciela się w Florence Foster Jenkins - "najsłynniejszą, najgorszą śpiewaczkę operową świata". To dobra okazja, żeby przypomnieć sobie ciekawsze role Streep. 67-letnia Streep na koncie ma trzy Oscary, osiem Złotych Globów, jedną Złotą Palmę, Srebrnego Niedźwiedzia, dwie nagrody BAFTA i ponad 20 innych nagród. Do samych Oscarów nominowana była 19 razy - co jest swoistym rekordem tej stworzyła ponad 50 kreacji aktorskich w kinie i w telewizji. Głośno zrobiło się o niej w 1978 roku, kiedy zagrała w "Łowcy jeleni" Michaela Cimino. To była jej zaledwie druga rola filmowa i już doceniona oscarową nominacją dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Przez kolejne 38 lat grała u boku najwybitniejszych aktorów i nominacja do Oscara?W najnowszym filmie "Boska Florence" Streep po raz kolejny wcieli się w autentyczną postać. Tylko w ostatnich pięciu latach wcieliła się między innymi w Julię Child oraz Margaret razem Streep zagrała "najgorszą śpiewaczkę świata" - Florence Foster Jenkins. Amerykańska sopranistka-amatorka zyskała światową sławę skrajnym brakiem talentu operowego, jednak i tak była w stanie zapełniać sale koncertowe. Rola Jenkins wydaje się być napisaną właśnie dla Meryl Streep - chociaż w przeciwieństwie do Jenkins, aktorka wielokrotnie udowodniła, że potrafi śpiewać. Nie będzie więc zaskoczeniem, jeśli w styczniu Amerykańska Akademia Filmowa nominuje Streep po raz dwudziesty do Streep i Hugh Grant w filmie "Boska Florence"Monolith FilmsPrzy okazji nowej roli przygotowaliśmy subiektywne zestawienie dziesięciu najbardziej znaczących, najciekawszych i najbardziej charakterystycznych ról w dorobku wybitnej Amerykanki. Przy wyborze kierowaliśmy się nie tylko liczbą nagród, które Streep zgarnęła za poszczególną kreacje, ale staraliśmy się wybrać te najbardziej różnorodne, pochodzące z różnych okresów jej kariery. Wybór był ciężki, bo każdy fan Streep i każdy kinoman to zestawienie ułożyłby zupełnie inaczej."Łowca jeleni" (reż. Michael Cimino, 1978 r.)29-letnia Streep miała na koncie kilka ról teatralnych i jedną epizodyczną kreację filmową. W filmie Cimino zagrała rolę Lindy, która na ekranie nie pojawia się zbyt aktorka potrafiła ten niewielki udział w filmie przetworzyć w coś symbolicznego i znaczącego. Jak sama wspominała po latach, niespecjalnie była tym występem zainteresowana, gdyż była to postać kobieca "wstawiona pomiędzy dwóch mężczyzn". Małomiasteczkowa, przeciętna Amerykanka - jaką była Linda - stała się przykładem kobiety walczącej o swoje miejsce w rzeczywistości, w którą została wpisana. Krytycy przez kolejne dekady wspominali jej wykonanie "God Bless America" jako jeden z punktów zwrotnych w karierze aktorki. Streep rolą Lindy zdobyła uznanie, otworzyła sobie drzwi do wielkiego kina, a przede wszystkim do pierwszej nominacji do Oscara."Sprawa Kramerów" (reż. Robert Benton, 1979 r.)Rok później Meryl Streep zagrała Joannę Kramer, w legendarnym, nagrodzonym pięcioma Oscarami dramacie "Sprawa Kramerów". Tą rolą Streep rozpoczęła swój "cykl" kreacji kobiet, które wyłamują się oczekiwaniom społecznym. Pierwotnie główną postać w dramacie Bentona miała zagrać popularna wówczas Kate w pierwszych scenach, kiedy Joanna decyduje się porzucić rodzinę, Streep wykazuje się nieprzeciętnym talentem aktorskim, utrzymując widza w napięciu do samego końca. "Sprawa Kramerów" to pozornie opowieść o walce o prawa do dziecka, jednak unaocznia tez bardzo surowy obraz rzeczywistości rozbitej rodziny. Aktorka umiejętnie stworzyła postać, która wzbudza raczej negatywne emocje, jednak widz szybko jest w stanie zrozumieć motywy, którymi kierowała się bohaterka. Oscarowa rola Streep po niemal 40 latach jest ciągle aktualna, uniwersalna i stanowi pewien kinowy archetyp "złej matki".Meryl Streep jako Joanna Kramer Columbia Pictures"Zgaga" (reż. Mike Nichols, 1986 r.)Chociaż pomiędzy "Sprawą Kramerów" a "Zgagą" Streep stworzyła genialne kreacje w "Kochanicy Francuza”, "Wyborze Zofii" (za którą dostała drugiego Oscara, pierwszego za rolę pierwszoplanową) "Silkwood" czy "Pożegnaniu z Afryką", to celowo zdecydowaliśmy o wyborze "Zgagi". Było to drugie filmowe spotkanie Streep i pochodzącego z Niemiec wybitnego reżysera (po raz pierwszy spotkali się w "Silkwood"), a pierwszy film, w którym aktorka zagrała u boku Jacka powstał na podstawie autobiografii amerykańskiej dziennikarki, scenarzystki filmowej, pisarki i reżyserki - Nory Ephron. Streep i Ephron spotkały się wcześniej na planie "Silkwood" (Ephron była także autorką scenariusza tego filmu) później po latach panie spotkały się na planie "Julie i Julia". "Zgaga" opowiada o historii małżeństwa Ephron z Carlem Bernsteinem, dziennikarzem "Washington Post", któremu sławę przyniosła odkryta między innymi przez niego afera filmowego zderzenia z Nicholsonem było zupełnie inne oblicze amerykańskiej aktorki. Postać grana przez Streep - Rachel Samstat jest z pozoru silną, niezależną, odnoszącą sukcesy kobietą. Namiętność, jaka połączyła ją z Markiem Formanem (Jack Nicholson), szybko zmieniła się w wielkie uczucie, które sprawiło, że para wzięła ślub i wspólnie zamieszkała w Waszyngtonie. Jest to jednak historia kobiety, która w imię uczucia i szczęścia rodzinnego odstawia na bok swoją karierę. Samstat z silnej kobiety zmienia się w neurotyczkę, kiedy odkrywa romans męża."Pocztówki znad krawędzi" (reż. Mike Nichols, 1990 r.)W gorzkim i miejscami surowym komediodramacie Nicholsa Streep wcieliła się w aktorkę Susanne Vale, która walczy z ciągłymi porównaniami do słynnej matki (w tej roli Shirley MacLaine) oraz uzależnieniem od narkotyków i uratować swoją podupadającą karierę musi wytrzeźwieć, jednak ciągle boryka się z usłaną sukcesami przeszłością matki. Chociaż Suzanne o swój upadek oskarża właśnie swoją rodzicielkę, to ta ostatnia będzie jedyną, która przyjdzie na ratunek córce. Rywalizujące ze sobą dotychczas kobiety będą musiały nauczyć się na nowo żyć ze sobą - po wyjściu z kliniki Suzanne pewien czas spędza pod dachem który w świetny sposób zrealizował scenariusz Carrie Fisher, skupił się na relacji dwóch pokoleń aktorek, niewypowiedzianych pretensjach i wzajemnych oskarżeniach. Nic dziwnego, skoro Fisher w swoim tekście próbowała się pogodzić ze swą matką Debbie po raz kolejny stworzyła postać symboliczną - docenioną zresztą nominacją do Oscara."Co się wydarzyło w Madison County?" (reż. Clint Eastwood, 1995 r.)Na pierwszy rzut oka melodramat jakich wiele. Jednak dzięki duetowi Streep - Eastwood (który zagrał główną postać męską, wyreżyserował film i napisał do niego muzykę), historia namiętnego romansu między prowincjonalną panią domu a wielkomiejskim, przystojnym artystą, stała się jedną z najbardziej pamiętnych w drugiej połowie minionego udowodniła, że czterdziestolatka z środkowo-zachodniej części USA może mieć tyle samo seksapilu co jej rówieśniczki z Nowego Jorku czy Los Angeles. Amerykańscy krytycy dość zgodnie twierdzą, że rolą Franceski Johnson Streep zmieniła oblicze dotychczasowych rodzimych melodramatów. Dla wielu aktorka pozostaje jedynym powodem, dla którego warto - a nawet trzeba - zobaczyć obraz Streep jako Francesca Johnson w "Co się wydarzyło w Madison County?"Stowarzyszenie Nowe Horyzonty"Godziny" (reż. Stephen Daldry, 2002 r.)"Godziny" dla wielu jest filmem przytłaczającym, ze względu na zaprezentowane studium smutku. W niezwykłej adaptacji nagrodzonej Pulitzerem powieści Michaela Cunninghama, Streep zagrała rolę Clarissy Vaughan. Trzeba dodać, że obok Streep w "Godzinach" brawurowo zagrały Nicole Kidman (która za rolę Virginii Wolf otrzymała Oscara) i Julianne jest byłą kochanką, partnerką umierającego na AIDS słynnego poety Richarda. Aktorka stworzyła romantycznie spełnioną kobietę, która nie potrafi jednak znaleźć odpowiedzi na pytanie, dlaczego szczęście wymyka się jej z pokazała zupełnie inne oblicze. Zazwyczaj pełna energii, żywiołowa i dynamiczna, tutaj porzuciła swój dotychczasowy wizerunek. Wycofana, cicha, zdystansowana - takiej Meryl wcześniej nie znaliśmy. Dialogi zostały ograniczone do minimum na rzecz serii wymownych, przemyślanych gestów."Adaptacja" (reż. Spike Jonze, 2002 r.)Niezrozumiały brak nominacji do Oscara za rolę w "Godzinach" wcale nie oznaczał dla aktorki utraty szans na złotą statuetkę w 2003 roku. Swoją 13. nominację uzyskała w tym samym roku za główną rolę w przewrotnej "Adaptacji".Jeśli ktokolwiek wątpi w talent aktorski Streep, to znaczy, że nie widział jeszcze "Adaptacji". Postać Susan Orlean jest jedną z najzabawniejszych, ją Streep stworzyła w swojej karierze. Brawurowo, zupełnie naturalnie, wcieliła się w uznaną nowojorską pisarkę."Adaptacja" jest prawdopodobnie jedynym filmem na koncie aktorki, w którym została "przyćmiona" rewelacyjną grą swoich kolegów z planu - Nicolasa Cage’a (który znakomicie poradził sobie z podwójną rolą bliźniaków Kaufmann) oraz nagrodzonego Oscarem Chrisa Coopera. Jednak to dzięki swojemu wdziękowi i niebanalnemu poczuciu humoru Streep podnosi całość do rangi dzieła Streep jako Susan OrleanVision Film"Diabeł ubiera się u Prady" (reż. David Frankel, 2006 r.)Ekranizacja jednego z największych bestsellerów XXI wieku w USA, powieści o tym samym tytule Laury Weisberger. W świecie mody mówi się, że postać Mirandy Priestley była mocno inspirowana redaktor naczelną "Vogue'a" Anną Wintour. Patrząc na kreację aktorską Streep widać bardzo mocne podobieństwo w zachowaniu, sposobie na ekranie niewiele się odzywa. Wszystko wyraża twarzą. Wystarczy zwrócić uwagę na dwie sceny, żeby przekonać się o talencie aktorki. Pierwsza to moment, kiedy Miranda tłumaczy swojej nowej asystentce zasady rządzące światem mody. Chłodna, zblazowana, cicho i spokojnie wgniata w podłogę niczego nieświadomą Andy, nie używając przy tym ani jednego obraźliwego słowa. Druga zaskakująca scena - gdy Priestly bez makijażu, z opuchniętymi od płaczu oczyma, oznajmia swojej asystentce, że czeka ją kolejny rozwód. Cała paleta emocji serwowana przez Streep zostaje w pamięci na długo. Wyniosły ton Mirandy, kąśliwe uwagi i jej spryt - wszystko to przekłada się na zupełnie nowy rodzaj czarnego charakteru w kinie Streep jako Miranda Priestly w "Diabeł ubiera się u Prady" Imperial Cinepix"Julia i Julie" (reż. Nora Ephron, 2009 r.)Gdy pojawiła się informacja, że Meryl Streep wcieli się w postać ukochanej w USA Julii Child, dla wielu było jasne, że zostanie to przypieczętowane nominacją do Oscara. Streep w znakomity sposób otworzyła charakterystyczny akcent oraz ruchy naśladuje słynną gwiazdę amerykańskiej telewizji w sposób godny podziwu, to Streep poszła o krok dalej, wykorzystując swoją rolę do demonstracji siły kobiet, przeciwstawienia się seksizmowi i dominacji mężczyzn w sferze zawodowej i prywatnej. Kreacja oscarowej aktorki w komediodramacie Ephron przypomniała fanom Streep, z jaką łatwością przychodzi jej wybitna gra aktorska."Sierpień w hrabstwie Osage" (reż. John Wells, 2013 r.)Niektórzy krytycy twierdzili na początku 2014 roku, że Streep w "Sierpniu w hrabstwie Osage" Johna Wellsa "przesadziła z talentem" nawet jak na własne standardy. Walcząca z nowotworem Violet jest chodzącą bombą, wypełnioną po brzegi niewypowiedzianymi pretensjami i urazami do wszystkich, przede wszystkim do własnych córek. Violet z każdą kolejną sceną staje się być w swojej ironii i antypatii do otoczenia coraz bardziej gwałtowna i coraz bardziej obrzydliwa, wręcz agresywna. Przez krytykę i film, i sama Streep została przyjęta bardzo różnie. Jednak punktem wyjścia dla zrozumienia filmu jest fakt, że jest to ekranizacja wybitnej sztuki Tracy’ego Lettsa. Nic dziwnego, że Wells w smakowity sposób oddał teatralną (dla mniej cierpliwych widzów nużącą) atmosferę całego projektu. Chociaż Streep kradnie uwagę widza w typowy dla siebie sposób - zagrywając się do granic własnych możliwości - to nie mamy do czynienia z teatrem jednego aktora. Doskonała obsada świetnie się uzupełnia, a Julia Roberts, która wciela się w jedną z trzech córek Violet, sukcesywnie partneruje filmu "Sierpień w hrabstwie Osage"Forum Film PolandAutor: Tomasz-Marcin Wrona / Źródło: zdjęcia głównego: materialy prasowe

Director: Halina Reijn | Stars: Harris Dickinson, Nicole Kidman, Antonio Banderas, Jean Reno. 32. A Family Affair (II) (2024) Comedy, Romance | Completed. An unexpected romance triggers comic consequences for a young woman, her mother, and her boss, grappling with the complications of love, sex, and identity.

Dla jednych ikona piękna, dla drugich przykład na to, że botoks jest cichym zabójcą aktorskich karier. Wszyscy muszą się jednak zgodzić co do tego, że Nicole Kidman wyrobiła sobie markę, jaką poszczycić może się niewiele gwiazd w jej wieku. Dziś, z okazji premiery „Królowej pustyni”, przyglądamy się siedmiu pamiętnym rolom Nicole. „Królowa pustyni”, reż. Werner Herzog (2015) Michał Kaczoń: W „Królowej pustyni” Nicole Kidman wciela się w Gertrude Bell (często zwaną „Laurencem z Arabii w spódnicy”), kobietę twardą, niezależną, która dzięki swojemu wdziękowi oraz sile perswazji była w stanie porozmawiać z przywódcami zwaśnionych krain, ba!, nawet doprowadzić do wyznaczenia linii demarkacyjnej między skonfliktowanymi terytoriami. Kidman ma tu dwa oblicza: prywatne (w kontaktach z mężczyznami, którzy zainteresowani są nią w sposób romantyczny) oraz „służbowe”/„biznesowe”, gdy przychodzi jej rozmawiać z przywódcami plemion. Ciekawe jest przede wszystkim płynne przejście między tymi maskami, a najlepszy moment filmu trafia się już na początku, gdy bohater Jamesa Franco uwodzi ją podczas jednej z wystawnych imprez w domu rodziców. Ich niewymuszona chemia przyciąga widza do ekranu, pokazując przy okazji, jak wycisnąć sto procent z niewielkiej roli. „Oczy szeroko zamknięte”, reż. Stanley Kubrick (1999) Bartłomiej Słoma: „Do you remember last summer at Cape Cod?” – rozpoczyna swój popisowy monolog upalona trawką Alice Harford, siedząc na podłodze, w nocnej bieliźnie, pod oknem małżeńskiej sypialni. Najbliższe pięć minut będzie należało w całości do niej. To jej show, scena-klucz zawiązująca temat, rozpoczynająca podróż. Długie, opadające czerwone zasłony przywodzą na myśl teatralną kurtynę, a kontrujące je błękitne światło ulicznych latarni wprowadza element odrealnienia, tajemnicy, świadomość sennego marzenia. Kidman gra obłędnie, uwodząc urodą i seksualnością. Kobieca, świadoma, pewna siebie. Emocjonalna amplituda zmienia jej twarz z sekundy na sekundę, a podobne stężenie erotycznego napięcia znaleźć można jeszcze tylko w słynnym monologu Almy z bergmanowskiej „Persony”. Ostatni, wielce niedoceniony obraz Stanleya Kubricka to nie tylko oczywista maestria reżyserii i lekcja filmowej dramaturgii, ale też popis „najgorętszej pary Hollywood” lat dziewięćdziesiątych, z palmą pierwszeństwa dla bezbłędnej Nicole. „Moulin Rouge!”, reż. Baz Luhrmann (2001) Jędrzej Dudkiewicz: Zacznę z grubej rury – tak jak nie jestem wielkim fanem tego gatunku filmowego, tak „Moulin Rouge!” uważam za najlepszy musical w historii. Wspaniałe piosenki, świetna choreografia, niesamowite scenografie i kostiumy zatopione w feerii barw. Do dziś żałuję, że nie dane mi było obejrzeć filmu Baza Luhrmanna w kinie, na dużym ekranie. Nicole Kidman, wraz z partnerującym jej Ewanem McGregorem, stworzyli tu wspaniałe role – między aktorami czuć niesamowitą chemię, oboje też wykonywali swoje piosenki bez zarzutu. Relacji Satine i Christiana zwyczajnie nie da się nie kibicować. Kidman pokazuje tu wszystko – drapieżność, uwodzicielskość, romantyzm, lęk, miłość. Doskonała rola, słusznie nagrodzona między innymi Złotym Globem. Zaprawdę, jeśli ktoś nie uronił łzy pod koniec „Moulin Rouge!”, ten ma chyba serce z kamienia. „Godziny”, reż. Stephen Daldry (2002) Piotr Nowakowski: Opisując najlepsze role Nicole Kidman, nie sposób nie wspomnieć o roli Virginii Woolf w filmie „Godziny” Stephena Daldry’ego. Ten tak często krytykowany i uważany przez widzów za nużący film otrzymał aż dziewięć nominacji do Oscara, ale tylko jedna z nich zamieniła się w statuetkę – nominacja dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Kidman była w roli Virginii Woolf nie do poznania, wystarczy spojrzeć na plakat lub kadry z filmu. Zdjęcia nie oddadzą jednak fenomenu jej aktorstwa. Nicole w doskonały sposób ukazała pogłębiającą się chorobę psychiczną znanej pisarki, począwszy od stanów depresyjnych, a kończąc na przejawach totalnego szaleństwa. Wielka szkoda, że w swej późniejszej karierze aktorka nie zdecydowała się na zagranie podobnej roli. Osobiście wolę ją jako schizofreniczkę lub wariatkę niż posągową damę w dramatach obyczajowych. Kto wie, może już wkrótce aktorka znowu czymś nas zaskoczy? „Australia”, reż. Baz Luhrmann (2008) Małgorzata Czop: Historia miłości, emancypacji i walki o swoje. Nicole Kidman zachwyca, niczym Meryl Streep w „Pożegnaniu z Afryką” czy Vivien Leigh w „Przeminęło z wiatrem”, rolą niezależnej kobiety, która posiada determinację i siłę, aby przenosić góry. Przechodzi transformację od wyważonej i zimnej damy do wrażliwej i pełnej dobroci kobiety. Pokazuje spektrum swoich możliwości, łączenia komedii, poczucia humoru z dramatem. Widać, że reżyser Baz Luhrmann ma rękę do tej australijskiej piękności, bo, po Moulin Rouge, zapewnia jej ogromną rolę, która staje się nośnikiem całej historii. Kidman doskonale spełnia się w eleganckich sukienkach i przykurzonych spodniach, przy czym nie daje się sprowadzić na mielizny wielowątkowemu scenariuszowi. Choć „Australia” jest pojemnikiem na wiele gatunków (od melodramatu, przez film historyczny, aż po kino drogi), Kidman pozostaje spójna i przekonująca w swojej roli. „Między światami”, reż. John Cameron Mitchell (2010) Dominika Pietraszek: Film, który mierzy się ze śmiercią dziecka, zawsze będzie projektem ryzykownym, narażonym na banał i ckliwość. Przed podobnym problemem stoi obsada. Jak wiarygodnie oddać rozpacz, unikając przy tym karykatury? Praca nad „Między światami” przypominała spacer przez pole minowe, a jednak reżyser John Cameron Mitchell oraz aktorski duet Nicole Kidman – Aaron Eckhart doszli do mety bez szwanku. Co więcej, rola Becci Corbett przyniosła Kidman trzecią w karierze nominację do Oscara. Tak jak Mitchell zręcznie ominął pułapki schematu, tak aktorka zamknęła ból swej postaci nie we łzach i minie cierpiętnicy, lecz w nerwowych tikach i poirytowaniu wypisanym na zmęczonej twarzy. Nie „spłaszczyła” żałoby, lecz uczyniła z niej tajemnicę znaną tylko matce, która straciła dziecko. Na tę udrękę nie ma remedium, co doskonale uwidoczniła ekipa „Między światami”. „Szybki jak błyskawica”, reż. Tony Scott (1990) Michał Nawrocki-Utratny: Zacznę może nieco przewrotnie, stwierdzeniem: nie lubię aktorstwa Nicole Kidman. Dla mnie pozbawione jest ono czegoś, co górnolotnie można nazwać „duszą”. Im nowszy film z Nicole Kidman, tym mniej pragnę go obejrzeć. Dlatego za jej najlepsze role uważam te z początku kariery. Postaci, które aktorka stworzyła w końcu lat 80. i początku lat 90., są jedynymi wartymi uwagi. Wtedy Kidman wychodziła jeszcze poza schemat, wedle którego na ekranie przede wszystkim „wygląda”, a dopiero potem pokazuje aktorskie talenty. Na jej twarzy, nieskażonej zbyt dużą ilością poprawek medycyny estetycznej, odmalowywały się jeszcze wtedy emocje. Jak wielu australijskich aktorów i aktorek w początkach swej kariery (choć Kidman urodziła się na Hawajach, ale dorastała w Australii) tak i Nicole stawiała na swoistą surowość i dzikość. Spośród tych początkowych ról moją ulubioną jest postać Dr. Claire Lewicki z „Szybkiego jak błyskawica”, w którym aktorka grała z Tomem Cruisem. Postać z tego filmu jest silną osobowością. To kobieta, która żyje w męskim świecie wyścigów samochodowych, ale nie podporządkowuje się jego zasadom, wręcz przeciwnie. To ona ustala tam zasady. Dlatego kiedy poznaje się z młodym, ambitnym kierowcą, oczywiste jest, że dojdzie do tarć. Jej bohaterka jest silna, ambitna, porywcza, namiętna, ale też czuła i empatyczna. Tak bogatego wachlarza emocji próżno dziś niestety szukać w rolach Kidman. Film „Królowa pustyni” pojawi się na ekranach polskich kin już 8 kwietnia. Macie apetyt na więcej? Możecie ruszyć szlakiem Bell na północ Afryki, aż do Maroko – właśnie tam kręcono większość scen filmu z Kidman w roli głównej. W dniu premiery filmu na stronie sieci kin Helios rozpocznie się konkurs, w którym główną nagrodą będzie bon turystyczny o wartości 5 000 złotych na wycieczkę marzeń. Sponsorem nagrody jest wyszukiwarka wczasów

1 Nicole Kidman Is Also A Producer. It seems as though actress Nicole Kidman is good at many things. She can act on screen, she can portray multiple characters in plays, and she can even star in animated films as well. Furthermore, the popular star is also a producer, too. She was one of the producers of Big Little Lies.

I present to you a selection of all the films in which Nicole Kidman starred from 1983 to 2021, I wish you all a pleasant viewing

Nicole Kidman to aktorka, którą możemy podziwiać w wielu filmach. Jest piękna i utalentowana. Przedstawiamy 6 najlepszych produkcji, w których wystąpiła. Nicole Kidman zaskarbiła sobie sympatię odbiorców w filmie "Bush Christmas", który był hitem w australijskiej telewizji Aussie TV. W 1989 roku po premierze "Martwa cisza" została dostrzeżona przez amerykańskich widzów. To zapoczątkowało jej sukces. Rok później Nicole Kidman wystąpiła u boku Toma Cruise'a, aktora, który później został jej mężem. W filmie "Szybki jak błyskawica" kobieta wcieliła się w dr Claire Lewicki. Top 6: Najlepsze filmy z Nicole Kidman Filmografia Kidman jest przepełniona produkcjami, które są godne uwagi. Przedstawiamy 6 z nich, które bez wątpienia każdy powinien obejrzeć. Musicie nam uwierzyć, że wybór był naprawdę trudny. 1. "Peacemaker" reż. M. Leder (1994)Nicole Kidman wystąpiła w tym filmie u boku Georga Clooneya. Obraz przedstawia starania agenta wojskowego wywiadu i specjalistki od broni nuklearnej. Para musi odnaleźć skradzione głowice rosyjskie głowice. 2. "Oczy szeroko zamknięte" reż. S. Kubrick (1999)Filmy Kubricka nigdy nie przechodzą bez echa. Tak też się stało w tym przypadku. Produkcja przedstawia historię udanego małżeństwa. On jest lekarzem, a ona prowadzi galerię. Wydaje się, że są sobie wierni, ale podczas jednej z imprez kobieta wyznaje mężowi, że nie zawsze była uczciwa względem niego. 3. "Moulin Rouge!" reż. B. Luhrmann (2001) Moulin Rouge to jeden z najpopularniejszych klubów nocnych w Paryżu. Jego gwiazdą jest Satine, o której względy zabiega bogaty książę. Kobieta jednak nie odwzajemnia uczucia, bo ma oko na kogoś innego. 4. "Inni" reż. A. Amenábar (2001) Grace razem z dziećmi zamieszkuje ogromną posiadłość. Jej mąż jest na wojnie i cała rodzina wyczekuje dnia, w którym mężczyzna wróci do domu. Pewnego dnia kobieta przyjmuje do pracy mieszkańców miasteczka. Od tego czasu w życiu Grace i jej dzieci zaczynają się dziać różne, niepokojące rzeczy. 5. "Australia" reż. B. Luhrmann (2008)Opowieść o miłości, która ma miejsce w Australii podczas II Wojny Światowej. Lady Sarah Ashley dziedziczy ogromną farmę i posiadłość. Razem z hodowcą bydła, Droverem, starają się utrzymać wszystko w ryzach. 6. "Droga do zapomnienia" reż. J. Teplitzky (2013)Film jest ekranizacją powieści, która opowiada o odwadze, poświęceniu i miłości. Eric jest tajemniczym mężczyzną, który poznaje w pociągu kobietę, Patricie. Para zakochuje się w sobie od razu, co prowadzi do szybkiego ślubu. Po jakimś czasie na jaw wychodzą tajemnice, które niepokoją kobietę. Nicole Kidman wystąpiła w wielu świetnych filmach. Które tytułu powinny znaleźć się jeszcze na naszej liście? Zobacz także: >>Top 9: Najlepsze filmy, w których zagrał Russell Crowe<<

film z nicole kidman krzyżówka